Takumar to nazwa obiektywów produkowanych w latach 70. przez firmę Asahi Optical. Takumary dedykowane były do lustrzanek. Aktualnie przeżywają drugą młodość w fotografii cyfrowej. Za pomocą taniego adaptera M42 można je podłączyć do każdej współczesnej lustrzanki cyfrowej.
Takumary mimo upływu lat wciąż wychwalane są za jakość wykonania i rysowany obraz. Wersja 50 mm jest uznawana za jedną z najlepszych w historii fotografii. Są wykonane z metalu i … radioaktywnego szkła. Po latach szkło w super takumarach przez to stało się żółte dając lekko ciepłe zabarwienie zdjęciom (można je usunąć w ustawieniach korpusu). Ukazało się wiele różnych szkieł, nawet te typu rybie oko, czy świetnie stałoogniskowe 85mm o jasności 1,8. W tym wpisie przedstawiam egzemplarz, który kupiłem sam – Super Takumar 50 mm F/1,4.
Przykład Bokeh w Super Takumar 50 mm
Obiektyw jest bardzo solidny. Wykonany w całości z metalu i jest stosunkowo niewielki. Przysłona sterowana jest ręcznie i maksymalnie otwiera się do wartości 1,4. (kolejne skoki są co F/0,2). Obiektyw współpracuje z pełną klatką i matrycami małoobrazkowymi. W pełnej klatce ma 50 mm, natomiast w APS-C (1,6) 80 mm. Muszę przyznać, że bardzo podoba mi się, jaki obraz rysuje Takumar. Ma taki magiczny klimat, jest bardzo plastyczny i świetnie oddaje barwy. Czasem na tzw. pełnej dziurze (maksymalnie otwarta przysłona) pod światło wychodzi efekt poświaty sennej. Widać to na krawędziach obiektów. Trochę też mydli.
To, co wyróżnia ten obiektyw to piękny bokeh. Jeden z najlepszych, jaki widziałem. Współczesnym szkłom daleko do tego, co Takumar prezentuje w rozmyciach tła. Drugim plusem jest cena. Super Takumar kosztuje już od 300 zł. Wersja SMC z dodatkowymi powłokami to wydatek już około 500 zł. Obiektyw świetnie się sprawdzi w wideofilmowaniu.
Super Takumar i radioaktywność
Jednym ze źródeł promieniowania w obiektywach są soczewki domieszkowane izotopem toru (Th), bądź też jego tlenkiem. Domieszkowanie dawało możliwość uzyskania wysokiego współczynnika załamania przy jednoczesnym zachowaniu dyspersji na niskim poziomie. Wysoki współczynnik załamania soczewek można by uzyskać również wykorzystując szkło o zwiększonym współczynniku załamania jednak to rozwiązanie wiązałoby się ze zwiększeniem dyspersji, co byłoby bardzo niekorzystne. Najbardziej znanymi przykładami obiektywów, w których wykorzystano tor są Takumar 50mm f1.4 oraz Takumar 55mm f2. Kolejnym źródłem promieniowania, może być izotop lantanu (La) pochodzący ze źle oczyszczonych materiałów wykorzystanych do konstrukcji soczewek. Najczęściej jednak poziom promieniowania jest niewielki z uwagi na znikomą ilość materiału promieniotwórczego.
źródło: Filip Sala „Obiektywy z domieszką substancji radioaktywnych”
